gweljont

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar gwel-, pennrann ar verb gwelet pe gwelout, hag an dibenn-ger -jont

Furm verb

gweljont /ˈɡɥelʒɔ̃ɳ(t)/

1. Furm ar verb gwelet/gwelout e trede gour lies an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne, ar stagell isurzhiañ pa da skouer) :

Ne oant ket aet pell, pa weljont ur vaouez kozh o tastum tammoù keuneud sec'h. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 21.)

Pa weljont na rae van ebet : [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 206.)

[...] ; hag abaoe deiz an eured, hini ebet eus an diou-man ne weljont ket anezan. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 17.)

• Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :

Pa voent aet en ti, e weljont ur wrac'hig kozh azezet war maen an oaled, ha war ar bank-tosel, e-kichen ar gwele, e oa ur c'havr o roiñ da ur bugel da denañ. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 29.)

Ne zispleger ket petra a c'hoarvezas ganto betek ma weljont eur menez bras, gwenn-kann, war an dremmwel. — (Roparz Hemon, An Aotrou BIMBOCHET e BREIZH, Skridoù Breizh, eil emb. 1942, p. 91.)

Evel ma tostaent d'ar c'hamp, e weljont ur floc'h o teredek en arbenn dezho. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 44.)

Troidigezhioù

• galleg : (elles)/(ils) virent ^(fr)