gwelo
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
gwelo /ˈgɥeːlo/
- Furm ar verb gwelet/gwelout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :
- — Da nav heur? Mad, me her lavaro da gement hini a velign, ha ni a en em gavo ganehoc'h eno neuze, hag a velo penaoz ez ai an traou. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 317.)
- An archer. — Bezit dienkrez ! ne welo ket liou al laz-kroug. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 44.)
- — [...]... Ya, filhor ha mab-kaer, ni a welo bremaïk. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 10.)
- « [...]. Ni a welo goude se ar pez a zo d'ober ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 17.)
- « Me a welo emberr, » eme ar vestrez ; « [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 123.)
- Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :
- — Pa gomzign-me out-han e velo, rak me am beuz guelet meur a velek epad an dispac'h. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 315.)
Gerioù kevrennek
Krennlavarioù
- An neb a ev chistr en ur zebriñ soup na welo ket sklaer da vond d'ar Baradoz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 316.)