koun
Brezhoneg
- Eus ar ger krennvrezhonek couff, kar d'ar gerioù côf e kerneveureg, cof e kembraeg, cuman en heniwerzhoneg (en deus roet cuimnech en iwerzhoneg ha cuimhne e skoseg), da geñveriañ gant com-min-īsco-r « ijinan » e latin : stummet gant ar rakger *kom- hag ar wrizienn MEN « soñjal » a gaver er gerioù मनस् (manas) « spered » ha मन्ये (manye) « soñjan » e sañskriteg, μέν-ος ha μέ-μον-α en henc'hresianeg, men-s ha me-min-ī e latin, mun-an « soñjal » e goteg, menu « delc'her a ran koun » ha -manaũ « soñjan » e lituaneg, mĭnêti « soñjal » en henslaveg[1].
Anv-kadarn
koun /ˈkũːn/ gourel (liester kounioù)
- Santad dalc'het gant an eñvor.
- Heb koun ’bet mui d’an derc’hent kennebeut d’an ebat. — (Ened Rosporden, er Barzhaz Breizh.)
- Bezet koun eus ar ganaouenn, bezet klemm ouzh ar c’haner ! — (Alan al Louarn, er Barzhaz Breizh.)
- kaout koun :
- N’ ec’h eus ket soñj, ’m eus aon ?…
— Eo, Dagorn, koun mat am eus ’vel pa vije an noz diwezhañ. — (Jakez Riou, Ar Morskouled, in Buhez Breiz, niv. 27, 1923, p. 482.)
- N’ ec’h eus ket soñj, ’m eus aon ?…
- kaout koun mat eus ub pe udb
- dont koun da un den:
Gerioù heñvelster
Deveradoù
- aberzh-kounañ
- ankounac'h
- ankounac'haat
- ankounac'haenn
- ankounac'haus
- digoun
- digounerezh
- diskounadur
- hengoun
- hengounel
- hengouneler
- hengounelour
- hengounelouriezh
- kounaat
- kounadur
- kounadurezh
- kounadurezhel
- kounaenn
- kounaidigezh
- kounañ
- koundeiziadur
- kounerezh
- kounlec'h
- kounlevr
- kounskrid
- koun-trec'h
- lec'h-koun
- maen-koun
- prof-koun
Troioù-lavar
Troidigezhioù
Roll an daveoù :