o-div

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-gwan perc'hennañ o hag an anv-gwan pegementiñ div

Adverb

o-div /oˈdiw/

1. An div anezhe
   • — O-div, Aotrou ? a c'houlennas dre ar prenestr.
     — Ya, o-div, ha hast buan ! — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 22.)
   • — [...]. Tap unan anezhe, hag o-div, mar gallez, rak anez ez omp kollet. [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 176.)
   • Hag an diou vaouez a en em daolaz ho diou d'an daoulin evit pedi Doue. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 255.)
   • O diou e oant o klakenni e toull ar porz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 426.)
   • Heñvel int o-div, evel-se, ouzh ur mell loen keinek, un aneval bras-meurbet hag a vefe gourvezet etre div draonienn zon, hini ar Yeun a-gleiz hag ur voulc'henn a-zehou. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 15.)
   • Mennet e oant o-div end-eeun da chom war evezh ar pellañ ma vijent gouest da ober, c'hoant ganto da c'houzout penaos e troje an traoù. — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 49.)

Gwelet ivez

• o-unan, o-daou, o-zri, o-zeir, o-fevar, o-feder, o-femp, hag all...
• hon-div, ho-tiv

Troidigezhioù

• galleg : elles deux ^(fr)