Eilstummoù tipografek Gwelet ivez : pedin

Brezhoneg

  Etimologiezh

Diwar]] an anv-kadarn ped hag al lostger -iñ.
Meneget er C'hatolikon (pidiff).
Da geñveriañ gant ar verb kerneveurek pysy.

  Verb

Kemmadur Furm
hep pediñ
dre vlotaat bediñ
dre c'hwezhañ fediñ
dre galetaat digemm
amreizh digemm

pediñ /ˈpeː.dĩ/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : pedet) (displegadur)

  1. Azeuliñ an doue pe ar sant dre e drugarekaat eus ur c'hras pe dre c'houlenn ur c'hras digantañ.
    • Petra eo pedi? — (w:Katekiz ar vugale vihan, 1911, p. 30.)
    • Ur paotr yaouank [...] a zo aze, dirak ar Werc'hez, o pediñ, e benn gantañ etre e zaouarn. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 77.)
    • [...] ha war bennoù e zaoulin war al leur dirak ar c'hraou e oa ur paotrig seizh vloaz o pediñ a vouezh uhel. — (Jakez Konan, NOZ AR PELLGENT, Al Liamm niv. 65, Du-Kerzu 1957, p. 14.)
    • Bet e oant en kalz a lec'hioù santel, o pediñ Doue hag e vamm benniget da reiñ dezhe ur bugel, paotr pe blac'h, ha ne ouient ket petra da ober. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 275.)
  2. Pediñ a galon, pediñ c'hwek : ober pedennoù gredus.
  3. Pediñ un den : → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
  4. Pediñ unan bennak da ober un dra bennak → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
  5. Pediñ unan bennak da zont d'ar gêr, da zebriñ peurliesañ
  6. Pediñ hag aspediñ : pediñ kreñv, hep distag, gant dalc'husted.

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troioù-lavar

Troidigezhioù