Eilstummoù tipografek Gwelet ivez : pedin

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar]] an anv-kadarn ped hag al lostger -iñ.
Meneget er C'hatolikon (pidiff).
Da geñveriañ gant ar verb kerneveurek pysy.

Verb

Kemmadur Furm
hep pediñ
dre vlotaat bediñ
dre c'hwezhañ fediñ
dre galetaat digemm
amreizh digemm

pediñ /ˈpeː.dĩ/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : pedet) (displegadur)

  1. Azeuliñ an doue pe ar sant dre e drugarekaat eus ur c'hras pe dre c'houlenn ur c'hras digantañ.
    • Petra eo pedi? — (w:Katekiz ar vugale vihan, 1911, p. 30.)
    • Ur paotr yaouank [...] a zo aze, dirak ar Werc'hez, o pediñ, e benn gantañ etre e zaouarn. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 77.)
    • [...] ha war bennoù e zaoulin war al leur dirak ar c'hraou e oa ur paotrig seizh vloaz o pediñ a vouezh uhel. — (Jakez Konan, NOZ AR PELLGENT, Al Liamm niv. 65, Du-Kerzu 1957, p. 14.)
    • Bet e oant en kalz a lec'hioù santel, o pediñ Doue hag e vamm benniget da reiñ dezhe ur bugel, paotr pe blac'h, ha ne ouient ket petra da ober. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 275.)
  2. Pediñ a galon, pediñ c'hwek : ober pedennoù gredus.
  3. Pediñ un den : Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
  4. Pediñ unan bennak da ober un dra bennak Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
  5. Pediñ unan bennak da zont d'ar gêr, da zebriñ peurliesañ
  6. Pediñ hag aspediñ : pediñ kreñv, hep distag, gant dalc'husted.

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troioù-lavar

Troidigezhioù