yac'haat

Brezhoneg

Diwar an anv-gwan yac'h hag al lostger kevrennek -aat (diwar -a hag -at).

yac'haat /jaˈxɑːt/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : yac'haet) (displegadur)
I. verb gwan

II. verb kreñv eeun

Lakaat da vezañ yac'hoc'h (diwar-benn an dud hag al loened) ; pareañ
- — [...], rak n'eus nemeti war an douar hag a c'hallfe da yac'haat. [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 140.)
- — [...]. Mes komer kalon, ha me da yac'hao en desped dezhi. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 143.)
- — A ! mar am yac'haet eus an droug-mañ, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 143.)
- [...] : yac'haat a rênt an dud klanv, eeuna a rênt ar re gamm pe dort, ar gwel a roent d'ar re dall, ar c'hleved d'ar re vouzar. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 133.)
- Laka broud en eur mouchouer en-dro d'az kouzoug ha hennez a yac'haio ahanout. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 67.)
Trec'hiñ un droug, ur c'hleñved
- — [...]. Met a anavez nerzh ha doare an holl louzoù ar c'hoadoù hag ar parkoù, ha n'eus gouli na kleñved ebet ha na ve yac'haet gant an ongant-se. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 162.)