bouc'hal

Brezhoneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

bouc'hal

Anv-kadarn

bouc'hal /ˈbuːɣal/ benel (liester : bouc'halioù, bouc'hili)

1. Benveg, dezhañ un troad koad hag ul lavnenn ledan ha tev, a vez graet gantañ da droc'hañ ha da faoutañ (keuneud da skouer)
   • — Mont a ran, eme heman, da laza va bioc'h. E pelec'h ema ar vouc'hal ? — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 86.)
   • Eur garg teil en eur park braz a zo 'vel eun taol bouhal en eur stank : ne vez ket anavezet. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 41.)
   • Nemet e talc'he gantañ en un dorn ur brank gwer, hag en egile ur vouc'hal lemm ha pounner, graet gant dir, skeudennoù glas kizellet enni. — (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, 1949 kentañ emb. Embannadurioù Douar ar Yaouankiz (Al Liamm), eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, p. 9.)

Deveradoù

• bouc'halad
• bouc'halañ
• bouc'haler
• bouc'halerezh
• bouc'haliañ
• bouc'halig

Troioù-lavar

• bezañ bouc'hal didroad
• skeiñ un taol bouc'hal en dour, skeiñ un taol bouc'hal er stank : ober ul labour aner

Troidigezhioù

• galleg : cognée ^(fr) , hache ^(fr)
• saozneg : axe ^(en)

Gwelet ivez

• Ar pennad « bouc'hal » e-barzh Wikipedia