c'hallan

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus gallan gant ur c'hemmadur dre vlotaat (g > c'h).

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	gallan
dre vlotaat	c'hallan
amreizh	c'hallan

c'hallan /ˈɣalːãn/

1. Furm kemmet ar verb gallout e kentañ gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ

• War-lerc'h ar rannig-verb a, da skouer :

a) — Petra ' c'hallan ober evidout, Priñs Arzhur ? — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 31.)

b) «Petra a c'hallan-me da ober evidoc'h ?» a c'houlennas an den kozh, nec'het a-walc'h diouzh e welout. — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 33.)

• War-lerc'h ar rannig-verb e, da skouer :

a) — Soñjet eta, ma bugel, penaos ez oc'h em zi, hag e c'hallan ober ma c'hoant ouzhoc'h ! [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 116.)

b) — Gouzout a rez e c'hallan, gant eur ger, lakat al loened da zrailhan ac'hanout ! — (Yann-Vari Perrot, Bue ar Zent, Montroulez, 1912, p. 78.)

ch) Amañ e c'hallan gwelet Santa-Pola dirakon, dindan an deñvalijenn demerañ. — (Herve Bihan, Traoù kouer, Embannadurioù al Liamm, 2010, p. 16.)

• War-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne, da skouer :

a) — Ne c'hallan ket dimeziñ 'vit bremañ ; [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 128.)

b) N'hallan debri nemed traou disholen. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 206.)

Stummoù all

• c'hellan