eoniñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn eon hag al lostger -iñ

Verb

eoniñ /eˈɔ̃ːnĩ/ verb gwan (anv-gwan-verb : eonet) (displegadur)

1. Dont eon warnañ (diwar-benn al liñvennoù)
   • En ur ger, un dourni ar seurt n'hoc'h eus klevet biskoazh, hini ur mor dirollet oc'h eoniñ dreist ar c'herreg. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 57.)
2. Glaourenniñ gant ar gounnar pe gant ur barrad droug-uhel (diwar-benn an dud)
   • [...], hemañ oc'h eoniñ, skoet gant an droug-sant, henhont gant trouskennoù ha goulioù spontus, un heug hag ur rukun sellout outo ! — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 54.)
3. Dont eon war e gorf, da-heul ur striv hir (diwar-benn al loened)
   • <skouer.>

Gerioù heñvelster

• eonenniñ

Troidigezhioù

• galleg : écumer ^(fr)