ken hir
ken hir
- derez-kevatal an anv-gwan hir, keit :
- ken hir ha ...
- Un devezh goude kreisteiz e weljomp 'ta ur pezh pikol karr dre dan, ken hir hag arc'hoazh ar beure ha lugernusoc'h eget an heol en e gaerañ, [...]. — (Jarl Priel, Amañ hag Ahont, Al Liamm, 1957, p. 147.)
- Hini sant Jozeb, eus Priel, ruz-tan hag aour, ken tev ha ken hir an troad anezhañ ha gwern ur gobar, a oa lorc'h ar barrez. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 52.)
- Kanaam — ne ouie den anv all ebet dezhañ — a oa ur c'hozhiad berr berr e zivhar ha ken hir all e zivrec'h, dalc'hmat diarc'hen, truilhennek ha lous evel n'hoc'h eus gwelet biskoazh. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 119.)
- ken hir evel ...
- ken hir ma ... : keit ma
- Un azen yaouank e oa, ha ken hir, ken fonnus, ken start e trompilhas e joa-bevañ : madelezh ar peuriñ, ha levenez heol an abardaez e natur Doue, ma voe stad en iliz kozh moredet en he zeñvalijenn. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 7.)