klevo

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

klevo /ˈkleːvo/

1. Furm ar verb klevet/klevout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ

• Hep kemmadur :

« [...]. Na waskit ket kement, ha me a lavaro kreñv evit ma klevo an holl ez oun eur gaouier bras ha n'em eus graet nemet droug d'eoc'h. [...] ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 52.)

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne, ar rannig-verb hetiñ ra da skouer) :

— [...], « [...]. Me a ya da ober an dro d'ar gouent da c'houzout ha me a glevo un trouz bennak. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 36.)

— [...]. Te a vezo paket da gentañ, ma ne lakez ket evezh, rak da zaou gamalad n' int ket badezet, hag ar roñfl ne glevo ket buan ar c'hwez eus ar re-se. [...]... » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 75.)

Ra glevo da virviken Yann gaezh, Mabig ar Remon ha Yann ar Minouz, du-hont, e baradoz an dud didro, kleier ha violoñsoù an eürusted beurdadus ! — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 24.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) entendra ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) percevra ^(fr) , sentira ^(fr) (odeur)