diganit
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm araogenn
| Gour | Furm |
| U1 | diganin, diganen |
| U2 | diganit, diganez |
| U3g | digantañ |
| U3b | diganti |
| L1 | diganeomp, diganimp |
| L2 | diganeoc'h |
| L3 | diganto, digante |
| D | diganeor |
diganit /diɡãˈnit/
- Furm an araogenn digant, displeget en eil gour unan
- Ya, ya ! Dek gwech evit eur wech em eus klevet ar zorc'hen-ze diganit. — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 17.)
- Kemer a raio gerz-butun (vi-koukoug) diganit, mar roëz dezañ. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 130.)
- Gortoz, ma a ya da gas ar sklok diganit ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 131.)
- « Abalamour m'hon eus divizet ne vezo ket lamet da vuhez diganit. » — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 19.)
- Gant ar verb goulenn:
- — Mar kavez war da hent tud o tont diweat eus foar Lannuon, ha ma c'houlennont diganit da belec'h ec'h ez, respont : « Tevel », ha ma 'c'h adgoulennont (!) diganit : « Ha goude ? », adrespont a ri : « Hag ober ». Ha dreist-holl n'ankoua ket : « Tevel hag ober ». — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 127.)
- Netra ne c'houlennin diganit ; gant da wreg am bo da blediñ. — (Jarl Priel, Kleñved an Togn, Al Liamm - Tir na n-og, 1952, p. 27.)
- ‘Arc'hoazh, Harry, e vo kaset ar melezour d'un ti all, ha goulenn a ran diganit chom hep klask war e lerc'h ken. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 222.)
- Gant ar verboù mont, dont, diflipañ:
- Skoulm anezhañ ervat betegouzout e tiflipfe diganit. {{mammenn|TBP3|107}