eot
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
eot /ˈeːot/
- Furm ar verb mont en eil gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ.
- — Ha c'houi, da beleac'h ez eot ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 8.)
- — A-hont eo d'eoc'h mont. Pa 'z eot e teuio teir brinsez kaer a-zirazoc'h; [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 48.)
- [...] hag ober ur rollad anezho a gasot ganeoc'h dre ma 'z eot. — (Yann-Vari Perrot, E-tal ar poull, C'HOARIVA BREZHONEK, Pemp pezh-c'hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, p. 43.)
- Mont a reot e-barzh ha goude ez eot gant an diri ouzh-krec'h, hag e welot eno ur gambr [...]. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 98.)
- « Ha ! pardoni a ran d’eoc’h gant ma ’z eot da gerc’hat ar sant nevez. » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 99.)
- « Breur Yann, » emezañ, « hirio ez eot, gant an Tad Goulc’hen, d’ober eun droiad war ar maez da glask an aluzen. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 257.)
- C'hwi n'eot ket ? Gin. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 196.) (E yezh Treger e c'hortozer efet, efot, kentoc'h.)
- Da belec'h eot da dremen an hañv? — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 212.)