klever
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
klever /ˈkleːvɛr/ /ˈklewːɛr/
- Furm dic'hour ar verb klevet/klevout en amzer-vremañ an doare-disklêriañ
-
- [...] ; dre ar prenestr hanter-digor e klever ar gelven o filipat dindan an doenn ha war ar c'harz. — (Jarl Priel, An Dakenn dour, Sav niv. 25, Diskar-Amzer 1942, p. 7.)
- Bemdez e klever lavared eo bed al louarn ama pe a-hont. — (Tad Medar, An Tri Aotrou, 1981, p. 111.)
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a hag ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :
- Ne glever nemet trouz ar filc'hier o touzañ a-rez an douar [...] — (Brogarour, Onenn, 1936, p. 85.)
- [...] ur baradozig didrouz e-lec'h ne glever nemet al laboused o kanañ er girzhier. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 10.)
- [...], ha kaer o deus ar c'hazetennou embann eo treh on armeou ha tost ar gounid da zond ganto, dislavared krenn e vez ar c'heleier-ze gand ar pez a weler hag a glever bemdez. — (Tad Medar, An Tri Aotrou, 1981, p. 86.)
- Ac'hane ar blejadennoù a glever bep noz. — (Erwan Berthou, En bro Dreger a-dreuz parkoù, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, p. 30.)
- — [...]. Petra ' fell deoc'h ? Re bell amzer on bet o redek bro evit degemer evel gwirionezioù katekiz an holl marvailhoù gwrac'h kozh a glever dibunañ a-gleiz hag a-zehou. — (Abeozen, Pirc'hirin Kala-Goañv, Al Liamm, eil emb. 1986, p. 126.)
- Gant ur c'hemmadur dre c'hwezhañ (war-lerc'h ar raganv-gour renet he da skouer) :
- « [...]. An ed-du a zo kement a c'houez vat gantañ ken he c'hlever dre holl ! [...]. » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 28.)