poazh
Brezhoneg
- (Anv-gwan) Kar d'ar ger poeth « tomm » e kembraeg, eus ar ger keltiek *qoq-to-, kar d'ar gerioù पक्ति (pak-ti) e sañskriteg, πεπ-τό-ς en henc'hresianeg, coc-tu-s e latin, h.a., anv-gwan-verb gwrizienn « pibiñ ».[1]
- (Furm verb) Savet diwar poazh-, pennrann ar verb poazhañ, hep dibenn-ger.
Anv-gwan
poazh /ˈpwɑːs/
- A zo bet tommet evit cheñch e aozadur evit e zebriñ pa gomzer eus boued.
- N'eo ket poaz a-walh ar wastelenn, penegwir emañ c'hwez ar go ganti. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 188.)
- Ar yer-mañ a zo ken poazh ken e tibezhiont. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 103.)
- Teuc'h, uzet.
- Mat ! Al liñserioù-mañ zo poazh. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 423.)
- (Pemdez) Diskaret e yec'hed dre forzh evañ alkool.
- Hennezh zo poazh gant ar boeson. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 423.)
- na kriz na poazh
- ... un eskenn vara poazh ..., meneget e geriadur istorel ar brezhoneg, pajenn 2240
- poazh oc'h ober un dra bennak : tremen skuizh
Deveradoù
Gerioù kevrennek
Troidigezhioù
Furm verb
Kemmadur | Furm |
hep | poazh |
dre vlotaat | boazh |
dre c'hwezhañ | foazh |
dre galetaat | digemm |
amreizh | digemm |
poazh /ˈpwɑːs/
- Furm ar verb poazhañ e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
- Re skrabat a boazh,
Re brezeg a noaz. — (Gabriel Milin, Furnez ar geiz, euz a Vreiz, Brest, 1868, p. 112.)
- Re skrabat a boazh,
- Furm ar verb poazhañ en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.
Roll an daveoù :