roc'hal
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar an anv-kadarn roc'h hag al lostger -al.
Verb
roc'hal /ˈroːɣal/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : roc'het) (displegadur)
I. verb gwan
- Leuskel roc'hadennoù dre e gousk ; diroc'hal (diwar-benn an dud, al loened)
- Mab-kaer ar roue a gouskas ives; ha, pa glevas e bried anezan o roc'hal, e risklas goustad he dourn en e vruched hag e kemeras al leorig-ze digantan. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 68.)
- — « Nann, nann ! n'eus ket ezhomm da vont kuit ker buan ; ar voereb a zo en he gwele, klevout a ran anezhi o roc'hal. » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 62.)
- — « Biskoazh, » emezañ, « n' em eus e welet o kousket evel hiziv, nag o roc'hal ken kreñv. Daoust hag eñ a varvfe ? » eme ar jeant. « Marteze al louzaouenn-se a zo ampoezon. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 84.)
- Dudley a dremenas an noz o roc'hal tra ma chomas Harry, azezet war varlenn ar prenestr, da sellout ouzh gouleier ar c'hirri o vont pe o tont er straed. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 48.)
- Hag int ha kregi da roc'hal. —— (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 146.)
- (ral) Analañ evel un den e par ar marv ; ronkellañ.