va-unan
Brezhoneg
Etimologiezh
Adverb
va-unan /vaˈỹːnãn/
- Furm-greñvaat ar raganv rener me:
- — « [...]. Me va unan, daoust ha n'oun ket pinvidik, a zikouro ivez gwella ma c'hellin da veva ha da wiska ar paotr. — (Lan ar Bunel, Laouig ar Penker eun danvez beleg, Moulerez straed ar C'hastell, Brest, 1929, p. 45.)
- Ha me va-unan em biche c'hoarzet kalounek o klevet kement-se, ma n'em biche ket bet kement a boan. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 93.)
- « ..., da vadeziñ a rin me va-unan... gant va daeroù. » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 21.)
- Hep den all.
- ...ha bremaik me va-unan a yelo d'ho kas d'an aod. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 22.)
- Chom va-unan:
- — Mad, neuze me a jomo va-unan var an hent gant paotred Plouvorn, tud va bro, ha re Guikourvest. [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 4.)
- Mont va-unan ( -> mont e-unan) :
- Met n'aen ket va-unan, tudoù, ur c'heneil yaouankoc'h egedon a rede war va lerc'h. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 13.)
- War-lerc'h din, ganin, ouzhin, warnon ... :
- Ma vijen bet fur a-walc'h da zamantiñ muioc'h din va-unan, n'eo ket da redek mor e vijen aet a-dra sur. — (Daniel Defoe, lakaet e brezhoneg gant Yeun ar Gow, Abrobin, Al Liamm, 1964, p. 15.)
- Anzav a ran bremañ ez eo kentoc'h evit enebiñ ouzhin va-unan, da lavarout eo, evit heuliañ va c'hoantoù donañ. — (Roparz Hemon, Mari Vorgan, Al Liamm, eil emb. 1975, p. 28.)
Gerioù heñvelster